«Όταν μεγαλώσεις θα με θυμηθείς. Τα εγγόνια σου θα σε βρίζουν και εσύ δε θα φέρνεις και πολλές αντιρρήσεις… θα κατεβάζεις κεφάλι, χωρίς δισταγμό. Δε μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Κι εσύ φέρθηκες στη γιαγιά σου με τον πιο άσχημο – ανέντιμο – χυδαίο τρόπο. Γιατί; Δεν τρέχω κάθε μέρα από τότε που γεννήθηκες; Για εσένα…να μη σου λείψει τίποτα. Μόνο όταν φύγω θα το καταλάβεις…»
Μόνο τότε ο άνθρωπος καταλαβαίνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν υπολογίζει. Όλα φαίνονται πιο καθαρά τώρα, κι ας μην ήρθε εκείνη η στιγμή. Πάντα ήσουν δίπλα μου. Πιο πολύ και από μάνα…Δε με άφησες, αλλά ούτε εγώ σε άφησα (πρέπει να το παραδεχθείς) . Μαζί τα περάσαμε όλα κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, στο ατελείωτο πέρα δώθε της ζωής. Αν θες όμως, άκου και αυτό:
Σ’ αγαπώ πολύ, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δε στο ‘χω πει. Τί περιμένω άραγε; Το μυαλό δε βοηθάει τούτη την ώρα. Δεν ξέρω, βέβαια, αν ήθελες να το ακούσεις κιόλας. Δεν έχει σημασία. Το νιώθω. Μεγάλα λόγια δεν έχουν θέση εδώ. Ό,τι βγαίνει από την καρδιά είναι και παντοτινό. Έχε μου εμπιστοσύνη.
Το κακό δεν περιέχεται σ' αυτό που μπαίνει από το στόμα του ανθρώπου, αλλά σ' αυτό που βγαίνει από εκεί. (Ο Αλχημιστής)
Ποτέ, μα ποτέ μη δώσετε σημασία σε τέτοιες λέξεις. Δεν είναι «αθώα» αυτά που μπορεί να μπαίνουν μέσα σας…(και χωρίς παρεξήγηση δε με απασχολεί ο τρόπος εισχώρησης) Μη σας ξεγελάσει κανείς με τέτοιες…αηδίες. Ο τόπος που ζούμε είναι βρώμικος –ακόμα και ένα πράγμα, για το οποίο «καυχιόντουσαν» οι «βρώμικοι» κάτοικοί του, για την «καθαρότητά» του, ο ουρανός, τους τα χαλάει τελευταία. Η φύση τιμωρεί και ξέρει να κρίνει καλύτερα. Γι’ αυτό , μην πολυσκοτίζεστε…
Κάποτε μου είχαν πει πως όλα αυτά που ζω, δε θα μπορέσουν ποτέ να αγγίξουν εκείνα που ονειρεύτηκα. Όσο και αν προσπαθήσω, όσο κι αν το ζορίσω, ακόμα και στις μύτες να πατήσω, δε θα φτάσω ποτέ εκεί. Κι αν κάποια στιγμή, ζαλισμένος και έχοντας παρασυρθεί από το -άρρωστο μέχρι αηδίας- μυαλό μου (στην ουσία είναι φορές που το σιχαίνομαι, θέλω να το ξεφορτωθώ, μακάρι να γινόταν, δηλαδή, να το κρατήσω για μια φορά στα χέρια μου και να το κάνω εγώ ό,τι θέλω και όχι το αντίθετο) αναφώνησα : «Ναι ρε μαλάκες, σας γάμησα, εγώ είμαι εδώ κι εσείς στο διάολο», δεν κράτησε παρά μόνο για «κάποια στιγμή».
Ε, ναι λοιπόν…αυτές οι «κάποιες στιγμές» είναι που μας κρατάνε όρθιους. Μπορεί να ακούγεται πολύ κλισέ, όμως πόσες φορές δεν ακολουθούμε αυτά τα κλισέ; Ντρεπόμαστε για αυτά, μόνο και μόνο επειδή είναι κλισέ…Κατά βάθος δε μπορούμε να τα αποφύγουμε…δεν υπάρχει άλλη διέξοδος… Ή μήπως όλα είναι δικαιολογία, για αυτά που αφήνουμε πίσω; Kι αν οι άλλοι δρόμοι, εκείνοι που δε διαλέξαμε, μας οδηγούσαν σωστά; Είναι φρικτή, η διαπίστωση του συμβιβασμού…
*Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο*
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ, σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
*Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο*
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
