Το κακό δεν περιέχεται σ' αυτό που μπαίνει από το στόμα του ανθρώπου, αλλά σ' αυτό που βγαίνει από εκεί. (Ο Αλχημιστής)
Ποτέ, μα ποτέ μη δώσετε σημασία σε τέτοιες λέξεις. Δεν είναι «αθώα» αυτά που μπορεί να μπαίνουν μέσα σας…(και χωρίς παρεξήγηση δε με απασχολεί ο τρόπος εισχώρησης) Μη σας ξεγελάσει κανείς με τέτοιες…αηδίες. Ο τόπος που ζούμε είναι βρώμικος –ακόμα και ένα πράγμα, για το οποίο «καυχιόντουσαν» οι «βρώμικοι» κάτοικοί του, για την «καθαρότητά» του, ο ουρανός, τους τα χαλάει τελευταία. Η φύση τιμωρεί και ξέρει να κρίνει καλύτερα. Γι’ αυτό , μην πολυσκοτίζεστε…
Κάποτε μου είχαν πει πως όλα αυτά που ζω, δε θα μπορέσουν ποτέ να αγγίξουν εκείνα που ονειρεύτηκα. Όσο και αν προσπαθήσω, όσο κι αν το ζορίσω, ακόμα και στις μύτες να πατήσω, δε θα φτάσω ποτέ εκεί. Κι αν κάποια στιγμή, ζαλισμένος και έχοντας παρασυρθεί από το -άρρωστο μέχρι αηδίας- μυαλό μου (στην ουσία είναι φορές που το σιχαίνομαι, θέλω να το ξεφορτωθώ, μακάρι να γινόταν, δηλαδή, να το κρατήσω για μια φορά στα χέρια μου και να το κάνω εγώ ό,τι θέλω και όχι το αντίθετο) αναφώνησα : «Ναι ρε μαλάκες, σας γάμησα, εγώ είμαι εδώ κι εσείς στο διάολο», δεν κράτησε παρά μόνο για «κάποια στιγμή».
Ε, ναι λοιπόν…αυτές οι «κάποιες στιγμές» είναι που μας κρατάνε όρθιους. Μπορεί να ακούγεται πολύ κλισέ, όμως πόσες φορές δεν ακολουθούμε αυτά τα κλισέ; Ντρεπόμαστε για αυτά, μόνο και μόνο επειδή είναι κλισέ…Κατά βάθος δε μπορούμε να τα αποφύγουμε…δεν υπάρχει άλλη διέξοδος… Ή μήπως όλα είναι δικαιολογία, για αυτά που αφήνουμε πίσω; Kι αν οι άλλοι δρόμοι, εκείνοι που δε διαλέξαμε, μας οδηγούσαν σωστά; Είναι φρικτή, η διαπίστωση του συμβιβασμού…
Ν.
*You can find me also in: http://cynicaldiaries.blogspot.com
