Τα μπλουζ του…«Πρίγκιπα»

Ήταν το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου 1990, όταν ο «πρίγκιπας» της ελληνικής «ροκ», έφευγε για τη «γειτονιά των Αγγέλων»

Jim Morrison, John Lenon, Rory Gallagher. Όλοι τους υπήρξαν καθοριστικές μορφές στη διαμόρφωση της παγκόσμιας «ροκ» μουσικής σκηνής. Στην Ελλάδα, βέβαια, μπορεί τα ονόματα που πέρασαν να μην έφταναν σε μέγεθος, τα προαναφερθέντα, όμως όλοι οι οπαδοί αυτής της σκηνής στη χώρα μας, δεν γίνεται να μην παραδεχτούν την τεράστια προσφορά του Παύλου Σιδηρόπουλου. Ο «Παυλάρας», όπως συνηθίζεται να αναφέρεται χαρακτηριστικά, ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Από τους προγόνους του και μόνο, καταλαβαίνουμε πως η συνύπαρξη του «ρόκερ» και του «σκεπτικιστή» ήταν…επιτακτική μέσα του.

Η ιστορία ξεκινάει στις 27 Ιουλίου του 1948, σε μια γειτονιά της Κυψέλης, στην Αθήνα. Ο πατέρας του καταγόταν από τον Πόντο, ενώ η μάνα του από την Κρήτη. Η οικογένεια δεν αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, οπότε ο Παύλος και η μικρότερη αδελφή του πέρασαν ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια. Ως μαθητής δεν υπήρξε και από τους πιο επιμελείς, όμως η εμφανής κλίση που είχε στα μαθηματικά, επιβεβαιώθηκε λίγα χρόνια αργότερα(τέλη της δεκαετίας του ’60), με την εισαγωγή του στην Μαθηματική Σχολή, της Θεσσαλονίκης.

Η τύχη τον έφερε να συγκατοικήσει με τον Βαγγέλη Γερμανό, ο οποίος ήδη είχε αρχίσει να ασχολείται με τη ροκ μουσική. Τα πρώτα «ροκ» ερεθίσματα του Παύλου, ήταν οι Animals, οι Beatles, οι Rolling Stones, ενώ επίσης άκουγε τους Έλληνες Charms και μετέπειτα τους MGC του Δημήτρη Πουλικάκου, μελλοντικού φίλου και συνεργάτη του. Στα χρόνια του ως φοιτητής, ο Σιδηρόπουλος ανέπτυξε χαρακτήρα αριστερής φιλοσοφίας και παρόλο που κρατούσε μία απόσταση από τα κοινά, ήταν αντίθετος με τον μη ξεσηκωμό των φοιτητών εναντίον της Δικτατορίας.

Από ένα σημείο και μετά , όμως, οι σπουδές έπαψαν να τον ενδιαφέρουν και αποφάσισε να αφοσιωθεί στη μουσική. Αφού γνωρίστηκε με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, κιθαρίστα και πρώην μέλος των Olympians, έφυγαν για την Αθήνα, όπου μαζί δημιούργησαν το σχήμα «Δάμων και Φιντίας» και το 1970 κατάφεραν να κυκλοφορήσουν τα πρώτα τους κομμάτια από τη «ΛΥΡΑ». Το δισκάκι περιείχε τα κομμάτια «Ο κόσμος τους» και το «Ξέσπασμα» και χαρακτηρίστηκε, όσον αφορά τη μουσική αλλά και τους στίχους, πολύ προοδευτικός για τα…ελληνικά δεδομένα. Ένα χρόνο αργότερα, και ενώ η «ροκ» έχει αρχίσει να ανθίζει στη χώρα μας, στο ιστορικό «Κύτταρο» μαζί με ονόματα , όπως οι Socrates, Πουλικάκος, Γλέζου, Σαββόπουλος, οι «Δάμων και Φιντίας» ηχογραφούν ένα άλμπουμ σταθμό για την ελληνική ροκ μουσική, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο», όπου ο Σιδηρόπουλος με τον Δεληγιαννίδη συμμετέχουν με τον «Γερο-Μαθιό».

Στο «Κύτταρο» γνωρίζονται και με τα «Μπουρμπούλια» που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα "Μπουρμπούλια" και το νέο σχήμα (Π.Σ., φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης,κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το «Ο Ντάμης ο ληστής», το οποίο για το φόβο της λογοκρισίας το μετέτρεψαν σε «Ο Ντάμης ο σκληρός». Μαζί έμειναν από το 1972 ως το 1974. Κάτω από αντίξοες συνθήκες (οι αρχές της δικτατορίας τους χαρακτηρίζουν επικίνδυνους και απόβλητους) το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν, ο Παύλος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής, στα έργα του «Οροπέδιο» και «Θεσσαλικός κύκλος».

Το 1976, μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ίδρυσε το γκρουπ «Σπυριδούλα». Με αυτό το σχήμα , ηχογράφησε τον σημαντικότερο, ίσως, δίσκο στην ιστορία του Ελληνικού ροκ, το «Φλου». Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό, ο Σιδηρόπουλος, δεν υπέγραψε συμβόλαιο, αλλά ένα…«χαρτί», στο οποίο έγραφε πως «αποποιούμαι πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο» . Οι «Σπυριδούλα» υπέγραψαν συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4% . Το σχήμα διαλύεται και αυτό με τη σειρά του, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο «ροκ» ήχο και μια σειρά συναυλιών.

Το 1979 μαζί με τους Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (πρώην μέλη Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», το οποίο εκφράζεται με αγγλικό στίχο. Το συγκρότημα δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ένα, όμως, τραγούδι από αυτήν την περίοδο, συμπεριλαμβάνεται στον κατοπινό δίσκο του Σιδηρόπουλου, με τίτλο «Zorba the freak» και πρόκειται για το τραγούδι «Clown».

Εκείνη την περίοδο, ο Παύλος, κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του «soundtrack». Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο «Αλδεβαράν» , έχοντας συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο και η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιός , μπορούμε να λάβουμε υπόψη μας και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή» που προβλήθηκε από την ΕΡΤ-1.

Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980, όταν ο Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα, το οποίο με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους «Απροσάρμοστους». Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και με μια συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων, δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού ελληνικού ροκ συγκροτήματος στο οποίο δε χωράνε οι ερασιτεχνισμοί. Το 1982 κυκλοφορούν το «Εν λευκώ», με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του Παύλου με την ηρωίνη (για άλλη μια φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας, βέβαια, με τα τραγούδια «Η» και «Ανταργκράουντ με στράς» για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και «Υστατη στιγμή» για προσβολή της δημοσίας αιδούς).

Το 1985 κυκλοφορούν το «Zorba the freak», ένα δίσκο εμπλουτισμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει την παραγωγή και το οποίο ήρθε σε αντίθεση με τη μελαγχολία και την κατάθλιψη του προκατόχου του.

Το 1989 κυκλοφορεί το «Χωρίς μακιγιάζ», ένας δίσκος ηχογραφημένος ζωντανά στο «Μετρό». Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις ( κυρίως στο An Club, στα Εξάρχεια, μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων ). O δίσκος χαρακτηρίζεται από τα «blues» κομμάτια που πάνω στις στενές του φόρμες ο Παύλος Σιδηρόπουλος εκφράζεται με τον δικό του, μοναδικό, τρόπο.

Το τέλος…αλλά και η αρχή ενός μύθου
Το καλοκαίρι του 1990 ξαφνικά άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία τον έριξε ψυχολογικά. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αn. Ο Παύλος εμφανιζόταν με το χέρι δεμένο.
Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια (τα οποία σταδιακά παρουσίαζαν στο κοινό των συναυλιών) και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο.

6 Δεκεμβρίου του 1990. Ο Παύλος βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών, στο σπίτι του. Το νέο συντάραξε όλους όσους τον ήξεραν, είτε προσωπικά, είτε μέσω των τραγουδιών του.

Το τέλος του ήταν αιφνίδιο, όμως το έργο του μεγάλο. Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν έστω και μια φορά τον Σιδηρόπουλο «ζωντανά», γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Για τους νεώτερους( συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) σίγουρα θα μείνει ένα απωθημένο. Κρίμα, όμως, για τον ίδιο τον Παύλο, ο οποίος δε πρόλαβε να δει όλα αυτά που πέτυχε, όσο ήταν στη ζωή.

Πληροφορίες πάρθηκαν από : http://cgi.di.uoa.gr/~bitsikas/Pavlos.html